Páginas

domingo, 2 de febrero de 2003

Gallegos


Tengo en casa un antiguo álbum de Castelao: cuarenta y nueve láminas en folio, cada una con su leyenda. Nos, se llama. Nosotros. Los dibujos son de hace casi un siglo: viñetas de la vida gallega campesina y marinera, nacidas como consecuencia de las huelgas de la época, las matanzas de labriegos y el caciquismo. Imágenes y textos tan pesimistas y terribles que, en palabras del autor, queman como un rayo de sol a través de una lupa. De vez en cuando le echo un vistazo a ese álbum, por la belleza de sus estampas y por el conmovedor sentido de sus textos. La lámina número 9 muestra a una pobre aldeana que carga un ataúd rotulado Ley mientras dice: ¡Canto pesa e como fede! («Cuánto pesa, y cómo apesta»). En la número 16, un niño pobre le dice a otro: O que sinto eu é que algún que maltratou a miña naí morra denantes de que eu chegue a hombre («Lo que siento es que alguno que maltrató a mi madre muera antes de que yo llegue a hombre»). Y en la 37, un campesino comenta, hablando de sus rapaces: Téñoche un tan listo que ten quince anos e xa non cre en Deus («Tengo uno tan listo que tiene quince años y ya no cree en Dios»). Hay otras láminas irónicas y terribles, incluida una que me remueve por dentro cada vez que la miro: Eu non quería morrer alá. ¿Sabe, miña naí? En ella, ante una pobre mujer resignada, bajo un crucifijo y una mesa con medicinas, un demacrado emigrante agoniza diciendo: «Yo no quería morirme allá. ¿Sabe, madre mía?».

Gallegos. Ahora, con la historia del Prestige, he vuelto a sentarme a pasar las páginas de Nos. Ya no es, por supuesto, aquella Galicia donde el pobre anciano daba su hijo para Cuba y su nieto para Melilla, y luego perdía la mísera choza por no poder pagar los impuestos. Sin embargo, quedan ecos. Aunque ese ángulo de España es moderno y mira al futuro, aún conserva desdichados aires de lo que, habiendo cambiado, nunca llegó a cambiar del todo: el lastre del caciquismo, la injusticia y el olvido. Pensé mucho en eso estos días, viendo a los gallegos en la tele, oyéndolos hablar en la radio con la amarga y sabia gravedad de quien lo tiene todo muy claro. Conscientes, desde los tiempos de Castelao y desde mucho antes, de que as sardiñas volverían se os Gobernos quixesen; pero los Gobiernos, o no quieren, o hasta ahora les importaron las sardinas un carajo. Por eso, cuando el enemigo asomó frente a la Costa de la Muerte en forma de mancha de fuel los gallegos, en vez de mirar a Madrid y llorar cruzados de brazos esperando soluciones o milagros, salieron a pelear, estoicos, que no resignados -sólo algunos políticos idiotas confunden una cosa y otra-, sabiendo desde el principio que iban a hacerlo, como siempre, solos. Con silencios, dignidad y coraje. A reñirle a la vid ese duro combate en el que son expertos desde hace siglos, dejándose la piel en las playas y en el mar. Luego vino la hermosa solidaridad de otros lugares y gentes de España; y al cabo, la lenta y torpe reacción oficial. Pero eso fue después. Al principio, cuando se lanzaron a la lucha, los gallegos ni pedían, ni esperaban. Sólo contaban con sus pobres medios. Y con sus cojones.

Es la lección admirable de esta tragedia: la extrema dignidad gallega incluso en el caos de principio, cuando la incompetencia oficial y la desesperanza. No queremos limosnas, sino ayuda, repetían. Que las marquesas del Rastrillo se metan los juguetes de reyes donde les quepan que quede claro que la pasta recaudada por ésto o aquéllos es para pagarse sus banderitas, y no cosa nuestra. Aquí no hace falta caridad, porque tenemos manos y cabeza. Lo que necesitamos son medios técnicos y vergüenza por parte de la Xunta, del Gobierno y de la puta que los parió. Y oyéndolos, viéndolos organizarse y actuar con sus barcos y los artilugios fruto de su ingenio, encima irse a Francia a explicar a los gabacho que la marea negra no había que esperarla en la costa, sino ir a su encuentro con decisión y combatirla en alta mar, me estremecí de admiración, y orgullo confirmando en sus palabras, en sus rostros curtidos y duros, en la firmeza de las mujeres que chapoteaban entre el fango de las playas, que habrían peleado igual aunque hubiesen estado solos, porque lo estuvieron siempre, y tienen costumbre. Así que, a partir de ahora, más vale que los Gobiernos se espabilen con las sardinas. Las cosas han cambiado desde aquel En Galiza non se pide nada. Emígrase, de Castelao. Mucho ojo. La nueva leyenda se la han ganado pulso dando ejemplo a toda España, y es otra: “En Galicia no se pide nada. Se lucha”.

2 de febrero de 2003

199 comentarios:

  1. Como galego....graciñas ;)

    ResponderEliminar
  2. Carne de gallina, Arturo.

    ResponderEliminar
  3. Uff... leo este articulo cuando tengo morriña porque aunque me lo se de memoria... consigue estremecerme en cada lectura. Ojala hoy tuviera que decirte: Academico... por fin un articulo tuyo se equivoca... pero que va!!! A pesar de todo... de las catastrofes... de los pocos apoyos por parte del Gobierno Central y de cualquier decision judicial... EN GALIZA NON SE PIDE NADA... EN GALIZA SE CONSEGUIRA... OS GALEGOS CONSEGUIRAN.

    ResponderEliminar
  4. Respuestas
    1. Galicia siempre estara en mi corazon, aun siendo berciana

      Eliminar
  5. Quito o chapeu señor reverte

    ResponderEliminar
  6. Vivo en Galicia desde hace más de diez años y ya me siento plenamente gallega; aún así tanto mi parte andaluza como mi parte gallega se sienten orgullosas (hasta el infinito y más allá) de lo que luchamos en este rincón del Norte.

    Y me siento orgullosa también de verme reflejada en un texto como este.

    Graciñas, Arturo.

    ResponderEliminar
  7. Orgullosa de ser gallega!!!

    ResponderEliminar
  8. Gracias por defendernos... es usted muy amable.

    ResponderEliminar
  9. Orgulloso de ser gallego, de combatir contra la marea negra y en contra de la política corrupta y podrida que existe en Galicia y en el resto de España!

    ResponderEliminar
  10. Muchas gracias de parte de un pueblo siempre olvidado

    ResponderEliminar
  11. Es bueno ver a alguien que habla del Prestige de forma realmente solidaria y no por hacer ruido y aprovecharse del boom mediático. Muchas gracias por esas palabras, y si le gusta Castelalo, le recomiendo que lea "Cousas", y por supuesto otros muchos autores como Pondal o Blanco Amor, e incluso otros más recientes como Rivas. Gracias por su sinceridad

    ResponderEliminar
  12. Qué decir!...Como gallega gracias por este escrito...Moitas Grazas dende o corazón!

    ResponderEliminar
  13. Muy buen artículo,soy gallego,y da gusto que nuestra situación no sea extraña para alguna gente y mira más allá de los clichés.Siempre me ha gustado su estilo directo y su forma de escribir.Un cordial saludo.

    ResponderEliminar
  14. Es verdad que aquí las gentes están acostumbradas a luchar. Pero también es verdad que nuestro descreimiento y cinismo nos hace dejar en manos de unos cuantos cuatreros nuestro destino. Y parecemos incapaces de, por una vez, plantarnos en bloque y poner a los caciques y beneficiarios en su sitio (no fondo do mar). Gracias Arturo

    ResponderEliminar
  15. simplemente fantástico

    ResponderEliminar
  16. Si fuera otro, tacharía el artículo de populista, pero es Reverte y dice lo que piensa (espero que en esta ocasión también).
    Muy buen artículo, mucha razón en tus palabras Arturo.
    Dale saludos a Lola.

    ResponderEliminar
  17. Arturo, pensas coma una galega
    gracias

    ResponderEliminar
  18. Pensas coma unha Galega Arturo
    gracias

    ResponderEliminar
  19. Soy hija de Galicia, del monte quemado y del salitre negro, de esta tierra donde se creen que solo hay tontos del culo y que aun no ha llegado la electricidad. Muchas gracias Sr Pérez-Reverte, por sus letras, que aunque me llenan de orgullo, me llenan aun mas de frustración y mala ostia.

    ResponderEliminar
  20. Emocionado con la descripción de nuestro pueblo,muchas gracias desde Vigo

    ResponderEliminar
  21. La nueva leyenda se la han ganado pulso dando ejemplo a toda España, y es otra: “En Galicia no se pide nada. Se lucha”.
    Nada más que decir.

    ResponderEliminar
  22. Gracias Arturo.
    Castelao para algunos de nosotros es la luz a seguir. Tiene guasa que la derecha casposa que nos gobierna y que tiene gran parte de culpa de la desgracia del Prestige, se plante cada año delante de su tumba para llenarse de galleguismo mentiroso.
    Lo dicho, muchas gracias.

    ResponderEliminar
  23. Orgullosa de ser galega,graciñas

    ResponderEliminar
  24. Moitas gracias, Arturo. Nos has emocionado. Un saludo desde Ferrol.

    ResponderEliminar
  25. Ya, y el puto PP arrasó en las elecciones municipales del año siguiente, a base de untar a unos y de prometer a otros.

    Son Galego. Muy orgulloso de serlo, comparto estas palabras de Arturo, me encantan, pero no puedo olvidar lo mencionado.

    Castelao é o máis grande!

    Xa facía tempo que non escribía en castelán, xa se me fai raro :)

    ResponderEliminar
  26. Y aquí estamos 11 años después y el articulo sigue vivo. Tan reciente como lo que ha usted hablado en "Salvados" 2013/11.
    Un honor leer estas palabras. Un cordial saludos desde Galicia

    ResponderEliminar
  27. Ay senhor Reverte, si no queriamos caldo, toma siete tazas. Y tienen los santos cojones de comunicar la sentencia en el dia del onceavo aniversario, broma de mal gusto como he visto pocas. Quien habra sido el simpatico.

    Es, en semanas como esta, cuando me alegro de haber mandado esa casa de lenocinio que es Espanha a la mierda y haber emigrado a un pais algo menos lleno de grandisimos cabrones que lo gobiernen.

    A los que dicen que emigrar es de cobardes, que hay que quedarse a luchar, solo les digo que uno puede quejarse e intentar cambiar las cosas, pero cuando las quejas caen una y otra vez en saco roto, yo prefiero mandar al "management" a la mierda y cambiar de local. Mostrar mi insatisfaccion con acciones.

    Estas burlas impunes duelen un poco menos desde la distancia, por lo menos no van mis impuestos para la panda de hijos de puta que han decidido que nadie va a rendir cuentas por lo que fue uno de los mayores desastres ecologicos de la historia de Europa.

    Me alegraria mucho que escribiese el epilogo a su articulo del 2003, tiene usted buena manha para poner por escrito sentimientos que a veces la ciudadania, inundada de puritita mala hostia, no consigue expresar con contundencia.

    Un saludo
    Carmen Ruibal
    Londres, 2013

    PS.- Disculpe usted por la falta de acentos, como miembro de la RAE probablemente le ofenda mas que al espanhol medio, pero ya se imagina usted, estos teclados endemoniados de la cool Britannia...

    ResponderEliminar
  28. Vigo Capital sin provincia15 de noviembre de 2013, 23:02

    Graziñas Arturo, fermosas palabras.
    Como galego emigrado te doy toda la razon, el gran problema de los gallegos es el caciquismo, pero no lo es menos el servilismo que lo sustenta.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. En un relato corto acabas de definir una gran verdad!! Totalmente de acordo...

      Eliminar
  29. Non se podería describir mellor do que é capaz este pobo. Gracias por poñer voz a unha inxustiza.
    (No se podría describir mejor de lo que es capaz este pueblo. Gracias por poner voz a una injusticia.)

    ResponderEliminar
  30. gracias arturo,gracias a nuestros mejor analista,castelao, has sabido analizarnos actualmente, desde galiza

    ResponderEliminar
  31. Gracias. .....sabias palabras

    ResponderEliminar
  32. Así es aquí a diario......Muchas Graciñas Arturo.

    ResponderEliminar
  33. Sen palabras... gracias dende Galicia

    ResponderEliminar
  34. Me gustaría que alguien algún día nos explicase un poco más y nos diese datos más concretos de la gestión del desastre del 2002, costo que tuvo para el erario público,quienes fueron las empresas adjudicatarias de contratos para limpieza, balance de pérdidas en el sector pesquero marisquero, ayudas concedidas... En aquellos momentos salió a relucir lo mejor y lo peor de la naturaleza humana, mientras los voluntarios se enfangaban para retirar el fuel de las playas y rocas de nuestras costas, los caciques de turno sembraban la discordia en las tareas de limpieza inducidos por oscuros intereses...todo esto bajo la "atenta" mirada del hoy presidente del gobierno y de su séquito de chupatintas que en lo único en lo que demostraron ser expertos es en hacerlo todo al revés. Once años después todo había pasado, solo quedaban unas manchas indelebles regadas por toda la costa gallega y muchas más en los fondos marinos. Casi habíamos olvidado hasta que esta semana la sentencia absolutoria al único imputado del equipo que gestionó esa crisis nos despierta del letargo y espero que sea para exigir desde la sociedad civil responsabilidad para todos y cada uno de los que tuvieron algo que ver con que se produjese tal desastre ecológico. Hoy la tragedia es un poco más grande y representa el bochornoso funcionamiento de las instituciones en nuestro país.

    ResponderEliminar
  35. Se lucha... pero muchísimos, miles de los que amamos nuestra tierra y luchamos por ella nos hemos tenido que ir en busca de una oportunidad. Impotencia queriendo construir un país y poniéndonos trabas a todos los que amamos nuestro verde y azul.

    ResponderEliminar
  36. Una lágrima de orgullo gallego brota en el silencio de mi corazón..gracias Arturo

    ResponderEliminar
  37. O teu son collons ( lo tuyo son cojones ) Gracias por tus palabras, Arturo.

    ResponderEliminar
  38. Fantastico. Los pelos de punta. Un saludo desde Galicia

    ResponderEliminar
  39. A humildade sempre nos fixo enormes !

    ResponderEliminar
  40. Como gallega, gracias por sus palabras.
    Yo, desde mi casa, lucho día a día por lo que quiero, como puedo, enseñando a mis hijos que hay que buscar los sueños, desde la educación, la honestidad y el honor, pero con la constancia, sin rendirse, y casi siempre sólos o con la ayuda de los que nos quieren; sin esperar que alguien en las alturas del gobierno o la economía nos solucione nada.
    Somos gallegos orgullosos de serlo, y también somos españoles, y europeos y del mundo entero, lucharemos por salir adelante, como casi siempre en silencio, sin demasiadas protestas, pero no somos sumisos ni tontos, como algunos creen, por no armar tanto alboroto. Soy de la opinión de que las cosas se cambian desde la educación, desde niños, enseñando a nuestros niños a pensar por si mismos, a ser críticos y a no dejar que piensen por ellos.
    Me alegra ver que todavía quedan personas que saben que dentro de los gallegos está el ánimo de luchar por nuestros ideales en un rincón apartado de península.
    Un saludo desde Galicia.

    ResponderEliminar
  41. Gracias Arturo, por la parte que me toca como gallega

    ResponderEliminar
  42. Arturo, gánaste a gratitude dos galegos, e a ingratitude daqueles os que non lles gustan as Sardiñas. É admirable. Pero moito ollo se non podes levar iso ó lombo contigo o resto da túa vida. Porque feder non fede, recende que da ghusto. Pero, ¡ai, como pesa!

    ResponderEliminar
  43. ¡Muchas gracias desde Coruña, Arturo! Me ha emocionado muchísimo.

    ResponderEliminar
  44. Así son, así somos...

    ResponderEliminar
  45. Sempre en Galicia, sempre na loita, sempre...

    ResponderEliminar
  46. Si señor, bien hablado, con muchos "collons"!!!

    ResponderEliminar
  47. Arturo.....no eras santo de mi devocion pero me quede petrificado con tu articulo.......pinchaste mi alma gallega.......gracias

    ResponderEliminar
  48. Porque un articulo de este "mago" puede ponerte los pelos de punta y hacerte rodar dos lagrimas por las mejillas... y que coño porque me siento muy orgulloso de mi tierra, de mis congeneres y de nuestro poder de luchar hasta la muerte, muchas veces con la cabeza agachada para hacer mas fuerza, pero siempre con la cabeza bien alta para que se vean nuestras caras llenas de orgullo

    ResponderEliminar
  49. Muy bien explicado Arturo, lo mas sangrante también es ver como algunos políticos vieron negocio en el hundimiento "http://www.elperiodicodearagon.com/noticias/sociedad/fraga-fuerza-cese-de-su-delfin-por-lucrarse-con-chapapote_35513.html" y se lucraron a expensas del trabajo de los que retiraban el chapapote, esto solo pasa en esta tierra donde somos unidos ante las adversidades, pero no estamos unidos para levantarnos contra el caciquismo, el chuleo y el aprovechamiento de los que nos dirigen. Muchos hablan y otros se levantan en temas puntuales, pero de manera global no hay alguien que se ponga a la cabeza y tire, no pasa ni en Galicia ni en España. Somos un pueblo muy bien educado por las clases políticas, estamos acostumbrados a comer lo que nos dan a asumir las sentencias, pataleando un poco y ya está.

    ResponderEliminar
  50. Gracias rapaz! As veces olvidamonos de que en Galicia non vive o que quere, vive o que e forte dabondo como para vivir aquí!
    (A veces olvidamos que en Galicia no vive el que quiere, vive el que es lo suficiente fuerte como para vivir aquí)

    ResponderEliminar
  51. Como galega tamén grazas!!
    Ninguno lo habría dicho mejor!

    ResponderEliminar
  52. Mentes como la tuya hacían falta más, para expresar los sentimientos, los ideales, las luchas, las injusticias, como tu solo sabes hacer! te aplaudo, como GALLEGA que soy!

    ResponderEliminar
  53. Como gallego le estoy muy agradecido por sus palabras hacia nosotros. En mi muro de mr. Facebook hice un comentario al respecto y hay una interesante "conversación". Una pena, una triste pena lo que pasa en este país. Y el de los famosos "hilillos de plastilina" tan pancho. Y el "padre" Feijoo, don Alberto, a su bola. Él vive en el país de la maravilla. Somos una comunidad puntera en todo. Estamos hasta los procreativos, que se dice, don Arturo. Aquí no pasa nada y, si pasa, se le saluda, y hasta luego Lucas. De nuevo, muchísimas gracias por sus palabras, don Arturo, que para mi siempre será don Arturo, pese a como lo tilden muchos. Menos mal que hay alguien que no se muerde la lengua y le llama al pan, pan y al vino, vino. Saludos cordiales, Francisco Portela.

    ResponderEliminar
  54. Como siempre, sin palabras Arturo. Graciñas

    ResponderEliminar
  55. Por desgracia, lo de "Mexan por nós e temos que dicir que chove" parece que lo llevamos marcado a fuego en las entrañas.

    ResponderEliminar
  56. Eu tamen nacin no ano 51,levamos rodando por esta España mais ou menos o mesmo tempo,vivo no sitio mais fermoso que poida existir que é a Costa da Morte,un dos problemas que ben do antergo é a Iglesia que xuntandose cos Caciques e toda esa panda de Señoritingos,manexaron é manexan o pobo,Eú por sorte pasame coma o neno de Castelao que xa son o suficiente listiño pa non crer en Deus. O do Prestixe ainda non rematou porque o noso Mar Maior non e o que era,o peixe foi a menos e nas penas os percebes e mexillons,nin hai tantos nin son tan vos como eran. Cando ocurreo a traxedia comentoume un Biologo Aleman o cal acerquei a costa que esto tardaria en pasar tres xeracións,levamos once anos é os imbeciles que nós deixamos que nos gobernen din que a costa esta xa recuperada,foi unha pena que cando viñeron a Muxia non lle enseñaramos a nadar no medio do chapapote,igual collian outra conciecia do caso..Graciñas......

    ResponderEliminar
  57. Que grande...y que verdades madre mia!!! Viva Galicia!!!

    ResponderEliminar
  58. Gracias por todos os escritos Castelao que chegan mais aló das nosas fronteiras y gracias Arturo por tu dedicación.

    ResponderEliminar
  59. mil gracias!! me ha emocionado su artículo, ha puesto voz a miles de gallegos...

    ResponderEliminar
  60. pues yo como gallega que soy, en esos momentos derramè muchas làgrimas, porque somos unos paletos de mierda, los gallegos, asì te lo digo, porque a veces se tiene lo que se merece

    ResponderEliminar
  61. Muy bien, no es ni sera la ultima vez que la Justicia sea injusticia, pero no nos queda que resignarnos y seguir diciendo que la vida sigue...

    ResponderEliminar
  62. Simplemente impresionante.

    ResponderEliminar
  63. Menuda patraña de artículo. Se ve que Arturo se quiere fustacar una galega o directamente delira. Pueblo más servil y cateto no pisa la tierra...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Envexa? Notáselle moito, non se preocupe, non todos poden ser galegos, en cambio si que pode seguir sendo un faltón de secano

      Eliminar
  64. Doce años después y la frustración ha vuelto a nosotros para abofetearnos en la cara de nuevo. Recuperar este artículo ha hecho de sus palabras finales un lema a seguir.
    Castelao, sempre presente.

    ResponderEliminar
  65. Grazas polo respeto, Don Arturo.

    ResponderEliminar
  66. Pobre Galicia, non debes chamarte española
    Porque España de ti se olvida.
    Galicia ti no tes patria
    Ti vives no mundo soia.

    Bágoas, rábia e dor.
    Emotivas palabrss. Gracias de corazón desde Galicia. Abrazos.

    ResponderEliminar
  67. Como casi siempre, miaja "tendencioso". De un gallego.

    ResponderEliminar
  68. Probe Galicia, non debes chamarte nunca española
    Porque España de ti se olvida
    Galicia ti non tes patria
    Galicia ti vives no mundo soia


    Bágoas cargadas de rabia. Grazas. Grazas de corazón.

    ResponderEliminar
  69. El nombre de la revista es Nós, con acendo lo cual significa nudos.

    ResponderEliminar
  70. Nós es el título de la revista, con acento. "Nos" significa nosotros. "Nós" significa nudos.

    ResponderEliminar
  71. Muchísimas gracias, Arturo, desde Vigo. Una única matización: no se escribe naí, sino nai. Me ha encantado el artículo y nada como recurrir a Castelao para retratar este pequeño país nuestro.

    ResponderEliminar
  72. Un articulo "caralludo" si se me permite (y entiende) la expresión.

    Muchas gracias por entendernos.

    Un saludo.

    ResponderEliminar
  73. Fermoso artigo
    (Hermoso artículo)

    ResponderEliminar
  74. "Ya no es, por supuesto, aquella Galicia donde el pobre anciano daba su hijo para Cuba y su nieto para Melilla"
    Ahora, los da a Alemania o Australia. Aunque volvamos por Navidad.
    Y es que Galicia exporta mucho, pero sólo personas.
    A eterna diáspora.

    ResponderEliminar
  75. Las matanzas de labriegos????? Hahahaa.

    ResponderEliminar
  76. TERRAS GALEGAS DE¨MAREAS NEGRAS¨AS QUE AFOGAN O PEITO E DOEN NA ALMA CARACTER GALEGO DAS TERRAS MOLLADAS ONDE AS PEDRAS FALAN E FALAN DE LOITAS E ¨MAREAS NEGRAS¨NAS TERRAS MOLLADAS.

    ResponderEliminar
  77. http://www.lavozdegalicia.es/noticia/galicia/2013/08/03/angrois-pienses-actua/0003_201308G3P6991.htm

    Outro bo exemplo dos collóns do pobo galego frente ao caciquismo que aínda sufrimos. Carta de un veciño de Angois sobre o accidente de tren do 24 de xullo do 2013.

    ResponderEliminar
  78. Que orgullo de ser gallega.Y viva la madre que os pario a todos por las ayudas,por las palabras y por estar ahí!!

    ResponderEliminar
  79. Todavía se lucha poco, hubo pueblos doblegados a la limosna jugosa, pueblos cuyo silencio fue comprado con "ayudas", sin importarles la ruina de otros marineros, de otros mariscadores, en otros pueblos, ni la muerte del mar, de nuestro mar. Todavía hay demasiado de esto en Galicia. Pero es cierto que poco a poco va cambiando. Y sí: que tengan cuidado.

    ResponderEliminar
  80. Dando unas vueltas por el mundo cibernético y sin alcanzar a comprenderlo del todo..( gracias a DIOS...)me encuentro con esta maravillosa explosión de sentimientos a través de un escrito maravilloso...Yo soy uno de los millones que nos hemos tenido que ir a otros lares, ya que se estaba volviendo hostil y desagradecida la tierra que nos vió nacer...Pero los genes, imperceptibles, invisibles pero siempre presentes en nuestra vida de relación, aparecen una y otra vez en cada acción, y aunque queramos mostrarnos como superados , siempre aparecen modificando nuestro caracter y amoldando nuestra acción...Y ahí están....Una y otra vez saliendo a la superficie...y no importa si estamos en la ARGENTINA , como mi caso, o en el lugar màs recóndito del mundo...AHÍ ESTAMOS LOS GALLEGOS....ORGULLOSOS DE SERLO Y SABIENDO QUE NUESTRA TIERRA NOS ESPERA...NO NOS FUIMOS NI NOS IREMOS JAMÁS...SOLO NOS TOMAMOS UN TIEMPO LARGO PARA VOLVER...VIVA GALICIA!!!!

    ResponderEliminar
  81. Moitas grazas polas suas verbas,énchensemos os ollos de bagoas...é un orgullo le-lo e escoitalo señor Reverte e que alguen como vostede diga as cousas tan claras sobre este tema que tanto queima nos nosos corazons. Eu xamais marcharei,loitarei como fixeron nosos avos,ate o derradeiro alento. Grazas

    ResponderEliminar
  82. No es nada extraño que un Reverte haga un retrato de los gallegos que se salga del tópico de tontos y sumisos, está claro que conocer a Castelao ayuda a comprender nuestro carácter.
    Falta que los caciques y su germen desaparezcan de esta bendita tierra y que muchos gallegos dejen de cargar con las etiquetas que interesadamente nos han puesto. En esta tierra "el más tonto hace relojes ". Nuestra inteligencia queda demostrada en el momento en que no esperamos nada de los gobernantes. Cualquier gallego sabe que los políticos solo están para lo que les conviene, otra cosa es que lo manifieste. Si que es cierto que entre nosotros hay muchos que por interés les " bailan el agua " y perjudica a los demás; pero más pronto que tarde dejarán de existir.
    Gracias por liberarte de prejuicios y querer conocernos.

    ResponderEliminar
  83. Por primera vez no estoy completamente deacuerdo. Formaba parte de la primera unidad militar que fue a inspeccionar los fondos marinos, detras fueron otras unidades militares por tierra. Sabes con lo que nos encontramos??? Burlas, desprecio, etc. Tan solo despues de un tiempo empezo la movilizacion tal como la describes. Si por casualidad lees este mensaje, podria contarte unas cuantas cosas que dejarian a alguno con los atributos algo subidos hacia el gaznate, podria incluso señalar donde queda petroleo sumergido. Pero aviso que el plato no es de gusto para ninguna de las partes. Dejo un mail llocantaru@ yahoo.com

    ResponderEliminar
  84. Si Castelao pudiera pintar otra de sus famosas láminas bien seguro que pintaría un hombre llamado PePe, por ejemplo, y a pie de foto se podría leer: "Era parvo e chegou a político"! (Era parvo y llegó a político).
    Nunca máis.
    Graciñas Reverte! Graciñas!

    ResponderEliminar
  85. Leyendo este artículo una aún se siente, si cabe, más orgullosa de ser gallega. Somos esos luchadores silenciosos que nunca nos damos por vencidos. Es de agradecer que un gran escritor como tu reconozca nuestra valía. Me he emocionado mucho. Soberbio como siempre Arturo Pérez Reverte.

    ResponderEliminar
  86. Emocionada e moi orgullosa d ser galega!!!gracias Arturo!!!!

    ResponderEliminar
  87. Levo mitos leyendo as tuas letras, mitos anos admirando o que ti escribes e dos. Pero esta ė especial para min. Como gallego so me queda dar che as gracias por estas letras e decir un ha cousa que siempre me gusta dicir. !!viva Galicia!!

    ResponderEliminar
  88. Como galego e emigrante, parabéns polo artigo. Emocionado e sinxelo.

    ResponderEliminar
  89. Como siempre Arturo un artículo muy bueno!! E se chove que chova. Un Saludo desde A Coruña!!

    ResponderEliminar
  90. Non se pide? Non se emigra? Loitase? Eu o que sei é que se vota ós mesmos de sempre ... "y la puta que los parió" (a votados e votantes). Por que? Seguen a ser moitos os que esperan os favores dos caciques? Pero no é so en Galiza.

    ResponderEliminar
  91. mira si me cautivo Galicia que vine de voluntaria al Prestigie y posteriormente me afinque aquí. Charo una burgalesa.

    ResponderEliminar
  92. Harta de artículos donde se nos deja a la altura del betún,por puro desconocimiento entre otras cosas, por fin alguien mira y ve.Por fin alguien opina y lo mas importante fundamenta su opinión.Gracias por entender Galicia

    ResponderEliminar
  93. Graciñas por acordarte de nos...os galegos queremos a nosa terra,Galiza E de corazon

    ResponderEliminar
  94. Gracias por entender tan bien a los gallegos, por su defensa y por tanta razón en sus palabras que llegan a nuestras almas.

    ResponderEliminar
  95. Gracias por tenernos presentes.
    Viva Galicia!!!
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  96. Fermosas palabras e grandes verdades. Este pobo non ten memoria, poucos meses depois houbo eleccions e foi coma si a catastrofe do Prestige nunca tivera sido.

    ResponderEliminar
  97. -non mais desgracias na miña GALIZA
    MOITAS GRAZAS
    D.ARTURO PEREZ REVERTE

    ResponderEliminar
  98. Que non se lle olvide a nadie q ese fato de cabrons que nos gobernaban daquela siguen gobernando agora ca maioria dos votos. Niso si que non damos aprendido os galegos!

    ResponderEliminar
  99. La obra se llama "Nós", no "Nos". El primero es pronombre, el segundo su flexión clítica. Además, la forma "nós" es el plural de "nó" (nudo). Curioso que un miembro de la RAE, deje tan de lado sus conocimientos lingüísticos y nadie se queje... mas si se manifiesten a la hora de hablar de como se pierden las nuevas generaciones... Eso si que me pone la carne de gallina...

    ResponderEliminar
  100. La obra se llama "Nós", no "Nos". El primero es pronombre, el segundo su flexión clítica. Además, la forma "nós" es el plural de "nó" (nudo). Curioso que un miembro de la RAE, deje tan de lado sus conocimientos lingüísticos y nadie se queje... mas si se manifiesten a la hora de hablar de como se pierden las nuevas generaciones... Eso si que me pone la carne de gallina...

    ResponderEliminar
  101. Eu nom tenho por costume cadrar coas ideas de vostede Senhor Perez. Mais como filho dumha terra maltratada dende fora e dende dentro.
    Hoxe concordo com vostede.
    GRAZAS.

    ResponderEliminar
  102. Que Verdades bien esctritas... Gracias Arturo

    ResponderEliminar
  103. Gracias Arturo , este articulo acaba de emocionarme muchísimo y creo que lo que los gallegos hicimos en aquellos momentos, debería de servir como ejemplo en estos tiempos que corren de que unidos, se pueden lograr muchas cosas y una de ellas es que aunque hay un refrán que dice "donde manda capitán , no manda marinero " en este caso fue la tripulación la que tomo el timon y gracias a ello hoy , seguimos teniendo un país maravilloso ,MIL GRACIAS

    ResponderEliminar
  104. Soy gallega. Y muy orgullosa de serlo. Y si bien hay mucha verdad en estas palabras, también he visto con mis propios ojos como muchos gallegos, de pueblos costeros afectados, miraban como otros limpiaban. Hubo quien les preguntó "¿ustedes no ayudan?", y la respuesta era: "noooon, esto é bo pra nós, despois nos pagan por as pérdidas. A ver se ven outro..." Pueblos como Malpica, Corme, Camariñas... Triste, pero cierto. Conozco a muchos que estaban tan tranquilos con lo que estaba pasando, y aprovecharon para que toda la familia sacase el carnet de mariscador o cualquier permiso de esos, para cobrar. Gente que vivía bien. Conozco una aldea en concreto donde está uno de los mejores percebes de Galicia, que sólo se quejaban de que el percebe estaba mal y sabía a petróleo, y no era cierto, porque yo misma y más gente probamos ese percebe, y de malo nada. Querían seguir cobrando. Gente con trabajos estables y buenos sueldos, pero que sin necesidad iban al percebe para sacar más dinero. Algunos incluso furtivos. Y esto lo decían dos años después de la catástrofe. Y muchos gallegos (entre ellos algunos que deseaban que esta barbaridad se repitiera), dieron en la tele una imagen de una Galicia tercermundista, llorando porque no iban a tener dinero para los juguetes de los niños en Navidad con el simple propósito de dar pena. Repito que conocemos muchos casos cercanos. Y después queremos que nos traten como a un pueblo moderno y evolucionado, y a veces somos nosotros mismos los que nos ganamos la imagen que transmitimos.

    ResponderEliminar
  105. Viva la madre que nos voo nacer.Viva Galicia

    ResponderEliminar
  106. Suscribo completamente.Como tantos otros estoy obligado a vivir lejos de mis amigos y familia.Mi casera,una señora entrada en años me pregunta -¿y como dejais que os hagan eso?-,y realmente no se que contestarle. ¿Como le explicas a una suiza (cuyos presidentes te los puedes encontrar en un café sin escoltas tan tranquilos),que mantengamos a toda esa pleya de"personas del partido y personal de confianza"con coches oficiales y escoltas y no digamos nada?,la explicación me la daba un amigo.Nos tienen tan"aborregados"que nos están dando por ..... contra una mesa,giramos la cabeza y decimos"perdone que le de la espalda señor presidente".Visto en la distancia,aún es más humillante esa sentencia, así que ánimo y a seguir luchando

    ResponderEliminar
  107. La pena es que los "galegos" nunca cambiarán de pensar, ni para bien ni para mal, siguen poniendo en las altas esferas a quienes les esclavizan y roban sin pudor ninguno. Somos, a la vez que un pueblo orgulloso, unos miserables. Gracias por esta maravilla que nos ha regalado.

    ResponderEliminar
  108. Solo hay respuestas de gallegos. Nada más que decir.

    ResponderEliminar
  109. Me siento orgullosísimo de tus palabras hacia nuestra fantástica tierra.

    ResponderEliminar
  110. como diria Castelao "que san roquiño nos liberte de medicos, abogados e boticarios(politicos)". Muchas gracias don Arturo(galego honorario para sempre)

    ResponderEliminar
  111. Desde la emigración le doy las gracias por sus palabras Sr. Reverte.

    Saúdos para a miña terriña dende Polonia.

    ResponderEliminar
  112. O que precisamos son capitáns na batalla. Cando os galegos temos bos capitáns mostramos ben quen somos. No Prestige os nosos capitáns foron anónimos pero existiron, en cada comunidade alguén se puxo diante, alguén asimiu a responsabibidade.

    Lo que necesitamos son capitanes en la batalla. Cuando los gallegos tenemos buenos capitanes mostramos bien quien somos. En el Prestige nuestros capitanes fueron anónimos pero existieron, en cada comunidad alguien se puso delante, alguien asumió la responsabilidad.

    ResponderEliminar
  113. Solo , gracias,nadie como tu para reflejar la realidad de antaño y de hoy en Galicia.

    ResponderEliminar
  114. Sr. Reverte, ¿De verdad no quiere ser presidente de este país? Por favor, preséntese a las próximas elecciones. Por lo menos sabremos que no votamos a un tonto. Gracias por su artículo.

    ResponderEliminar
  115. Impresiona leer que alguien con tanto mundo en su mochila al que guerras y guerras no han conseguido inmunizar, le conmueva que los gallegos avisemos a los franceses.

    Escrito con una sensibilidad y una "retranca" (su eterna ironía) propia de cualquier gallego.

    Refleja el sentir de los gallegos y de cualquier persona con un mínimo de sentido común.

    Muchísimas gracias "Sr. Don" Arturo Pérez-Reverte.....digo del mejor Castelao.

    ResponderEliminar
  116. Grazas polo apoio Arturo!!!!

    ResponderEliminar
  117. Chorei...caín....e levanteime.

    Moitas Grazas.

    ResponderEliminar
  118. Está muy bien pero Galicia (o Galiza) no es rincón de nada. Está bastante más cerca de Londres o París que Madrid, por ejemplo. Quizá el rincón sea la meseta central ibérica, no les parece?

    ResponderEliminar
  119. Por cierto. Castelao defendia la autoderminación y el derecho a decidir de Galicia como nación en Europa...

    ResponderEliminar
  120. Como galego síntome orgulloso deste artigo, é vostede un grande Sr.Reverte.

    ResponderEliminar
  121. Tiene razón en casi todo lo que publica, pero se le queda tinta en el tintero. Se olvida mencionar a toda esa gente-gentuza-, que se lucró con la catástrofe , todos esos 'marineros' y 'mariscadores' que sin haber salido ni un día a la mar, sin haber pasado ni una hora metido en el agua, se apuntaron y cobraron en/de, las listas de damnificados, etc,etc.
    En cuanto a la sentencia, opino, como marino, que si hubo culpables , esos fueron los políticos y 'colocados' que manejaron el asunto, para nada Mangouras y su tripulación, en quienes la administración española descargaba toda la responsabilidad de la pérdida del barco y sus nefastas consecuencias.
    Por lo demás, un abrazo a todo el pueblo gallego, por el que siento admiración sin límites: Hirmans....a limpa frente erguida

    ResponderEliminar
  122. Ya va siendo hora que se deje de pensar que los gallegos somos tontos y cargamos con toda la mierda que nos ponen encima. SOMOS GRANDES, pero también estamos llenos de políticos corruptos y demás hierbas. Nos hace falta una buena limpieza e sacar toda la mierda fuera, que solo quedemos aquellos a los que se nos ponen los pelos de punta al leer su artículo, MIL GRACIAS POR SU RECUERDO.

    ResponderEliminar
  123. Moitas grazas. Coñece vostede moi ben a nosa forma de senti-la terra que nos pareu. Somos un pobo calado, temperado, xa é moito o sangue vertido ó longo da nosa historia. E xamais pedimos nada. A lenda de "choriqueiros, preguiceiros e cheirentos", puxéronola os de sempre. Eu quero darlle as máis sentidas grazas. Vostede xa o dixo todo.

    ResponderEliminar
  124. Gracias por su artículo, Sr Reverte. Con nuestros más y nuestros menos, me siento orgullosa de ser gallega.
    Soy emigrante y se lo que es la lucha, la mía y la de los innumerables paisanos que he ido encontrando en mi camino.
    Como usted dice, estoicos pero nunca resignados.

    ResponderEliminar
  125. A nosa terra non é nosa, rapaces

    ResponderEliminar
  126. Simplemente,que gran artículo,escrito por el gran Arturo Pérez-Reverte,me enorgullezco de ser gallego

    ResponderEliminar
  127. Para quita-lo sombreiro señor Reverte, para quita-lo sombreiro. Nunca decepcionas. Chapó!!

    ResponderEliminar
  128. Eu que te considero un facha españolista recoñezo que me acabas de emocionar. Aínda queda cerebro en hispanistán.

    ResponderEliminar
  129. Creo que también refleja muchas de las situaciones que vivimos en Galicia, y en general en España, mi viñeta favorita de esas láminas que comenta, "Mexan por nós e temos que dicir que chove". Muy poca vergüenza hay en este País, especialmente entre la "clase" política.
    Un placer leerle D. Arturo.

    ResponderEliminar
  130. Arturo, soy gallega. Anda circulando por Facebook el artículo que sobre El (Des)Pretige publicaste el 2/2 de 2003 ¡Menos mal que alguien le llamaba a las cosas por su nombre: Castelao y tú! Sin embargo, ahora, casi 11 años después, con el fallo de los tribunales, yo ya tiro la toalla; me quedé sin fuerzas hasta para protestar. Quizá es lo que pretendían, que aguantemos sin protestar más. Total, ¿para qué?

    ResponderEliminar
  131. Aquí un gallego al que has emocionado con tu artículo, gracias por tus bonitas palabras hacia nosotros ;)

    ResponderEliminar
  132. Moitas gracias Arturo !!!!!!! De un lector fiel tuyo de muchos años. Sempre Pérez-Reverte !!!!

    ResponderEliminar
  133. Duro golpe unha vez mais para o pobo galego, pero agradécense moito mostras de sensibilidade coma ésta...Grazas Arturo, grande como sempre...

    ResponderEliminar
  134. que no nos idealicen, los gallegos no somos ni mejores ni peores que nadie, y en Muxía, zona cero del Prestige, un año después, volvieron a votar a los de los "hilillos"

    ResponderEliminar
  135. Que grande eres Reverte! Casi te pareces a nosotros, los galleg@s del coraje y los cojones! Gracias! :)

    ResponderEliminar
  136. hace tiempo que en mi tierra se actúa primero, y se pregunta después.

    Felicidades por el artículo.

    ResponderEliminar
  137. Escribí el 17 de nov a las 12:15.
    Al acabar ..donde pone "digo", quise poner "digno".
    Por si lo pueden corregir. Gracias.

    ResponderEliminar
  138. Si señor, sin pelos en la lengua como tiene que ser. Arturo gracias por .....todo.

    ResponderEliminar
  139. Es cierto que los gallegos luchamos solos.....como siempre. Al leer esto me viene un recuerdo de este verano cuando un señor catalán me dijo que los gallegos eramos muy desconfiados,a lo que yo respondí que no estaba de acuerdo , pero el señor seguía insistiendo en el tema hasta que se puso tan pesado que le dije: "no somos desconfiados, sino que estamos hasta los cojones de que toda España, incluídos los catalanes como usted,nos ignoren, piensen que somos ignorantes y siempre hemos tenido que buscarnos la vida donde fuera y como fuera y a nadie le ha importado". Y esto es lo que pienso, que nuestros ascendientes nos han transmitido una capacidad de lucha y de supervivencia como a pocos, es como un gen más que llevamos los que tenemos sangre gallega.
    A Arturo le digo GRACIAS!!!! ha expresado de forma excepcional el sentir de mi pueblo.

    ResponderEliminar
  140. Os galegos q reflexan as viñetas de Castelao, defiren moito dos galegos de hoxe..., aqueles q foron a limpar as praias xq era o seu sustento, non perderon horas facendo pancartas, non sairon en fotos con pose, nin se percataban do alboroto q se facia terra adentro.
    Dito esto q che recoñezan os edorzoa sempre vai ben, pero o pobo Galego non quere palmas nas costas, so quere luz cando nace o dia, cousa q fai seculos q non ocorre, ninguen nos ten q decir o q temos q facer nin como, so esperamos q dunha vez non feacasen os ideais dos q din ser GALEGOS!!!

    ResponderEliminar
  141. Sí que tiene razón. Precisamente por esa razón el caciquismo triunfó de nuevo después del Prestige, y los concellos de la costa da morte siguieron en el PP. El dinero lava todo, incluso las conciencias. La mayoría de los gallegos sufren en silencio, se resignan en silencio y se mueren en silencio, por eso hay tantas manchas negras en Galicia y por eso Castelao sigue vigente hoy en día, por eso no ha pasado de moda. Ecos, bien es cierto, pero no tan apagados como algunos hacen creer. Para entender eso hay que ser gallego, silencioso, resignado y honrado.

    ResponderEliminar
  142. Somos los mais traballladores os mais loitadores , temos a mellor terra do mundo ¿para que queremos os políticos? Grazas por acordarse de nos.

    ResponderEliminar
  143. Como te equivocas Reverte, aunque tienes razón en que aquí se afrontan los problemas que nos brindan los de prá-cola del Courel, nadie nos tendrá miedo somos de derechas y como tal nos gusta que nos mexen por enriba é dicir que chove. El caciquismo sigue vigente en casi toda Galicia incluyendo las ciudades, afrontamos los desaires de Madrid dando igual el gobierno que este allí o aquí con la técnica del avestruz y demás cosas. Evidentemente no todo son cosas malas pero no es para nada como nos pintas, ese fue un caso puntual.

    ResponderEliminar
  144. Gracias, duro ver q matar queda impune pero...es lo q hay!!!orgullosa d ser gallega y d vivir como gallega!!!!

    ResponderEliminar
  145. Buen artículo, con muchas verdades como puños.
    Pero me entra una duda ortográfica: ¿ésto? ¿con tilde? en la tercera línea del tercer párrafo. Creía que esto nunca llevaba tilde... pero si un señor de la Academia como usted lo escribe...

    ResponderEliminar
  146. Sí, todo lo dicho por Arturo Reverte está muy bien; pero los gallegos seguirán sufriendo, luchando y sin encontrar justicia.Qué país, y que miedo tenemos que nos limitamos a la queja sin hacer nada mas.Suerte gallegos.



    ResponderEliminar
  147. Alguien en este país con dos cojones y sin pelos en la lengua.Total,Lo unico qué nos queda es la dignidad,la verdad y la fuerza de seguir para Adelante! Espero qué las cosas cambien en este país,básicamente la politica y las leyes,que dicen que la ley es igual para todos,pero para unos más que para otros.
    Gracias señor Arturo.Una vez más por sus palabras sabias.
    Orgullosa de ser galega,a miña terra.

    ResponderEliminar
  148. Dende Ferrol, grazas polo teu comentario, que naturalmente detestan no partido único porque fai evidente o incuestionable. Castelao tamén dicía: "O caciquismo é como a barba que crece na cara, aféitate, home, aféitate". Pero o vello Eduardo Pondal non se esqueceu de deixar constancia desta evidencia cando escribía os versos do noso himno:
    "Mais só os iñorantes
    e féridos e duros,
    imbéciles e escuros
    non nos entenden, non".
    Que seguimos cantando con orgullo por máis que a maioría non o recorde á hora de ir votar. A historia repítese en bucle permanente e cantos máis paus levamos máis insistimos en elixir aos mesmos, aos fillos dos mesmos, aos netos dos mesmos e así sucesivamente. Xa en tempos dos Reis Caóticos Jerónimo Zurita deixara para a eternidade as súa sentenza: que había que proceder a "la doma y castración del Reino de Galicia". Todos eses "collóns" aos que a xente alude nestes comentarios sérvennos para botarlle peito e tirarse ao mar para quitar o fuel, pero de pouco valen para meter no mesmo depósito de refugallos aos políticos que nos gobernan non agora, de sempre. Eses mesmos que din, hoxe mesmo, con total impunidade que Nunca Máis é unha plataforma política. Porque para eles, estar en contra dos seus intereses é facer política. O que eles fan non o é, afeitos como están a facer e desfacer con absoluto descaro e impunidade. Que boa intención tiña o noso grande poeta contemporáneo Uxío Novoneyra cando cantaba aquelo de "Galiza, será a miña xeración quen te salve. Irei un día do Caurel a Compostela por terra liberada". E que lonxe aínda están as súas boas intencións. Grazas, Arturo.

    ResponderEliminar
  149. muchas gracias por respetarnos públicamente. una gallega.

    ResponderEliminar
  150. Increíble Sr Perez Reverte, gracias por acordarse de nosotros.

    ResponderEliminar
  151. Porque estamos FARTOS e porque agora non só emigra o galego, emigran tamén os españois. Se Castelao levantara a cabeza tería ducias de láminas por pintar. Gracias por facer que nos recorden.

    ResponderEliminar
  152. Lo bueno, si breve, dos veces bueno. Grazas don Arturo. Un saudo

    ResponderEliminar
  153. Ante todo, gracias por poner en negro sobre blanco verdades como puños. Los gallegos puede que nos quejemos, salimos a la calle a manifestarnos como el que más, pero en lugar de quedarnos ahí, y divagar acerca de la grandísima incompetencia de los gobernantes (que no representantes, porque estos inútiles y necios no representan al pueblo) nos remangamos, nos ponemos a limpiar chapapote, o ayudamos ante una desgracia como en Angrois. La pena es que esta fortaleza y capacidad de sacrificio no las empleamos en echar a los que se dedican a divagar y a dilapidar nuestro dinero, que tanto nos cuesta conseguir, incluso teniendo que volver a emigrar como nuestros abuelos. En todo caso, es muy bonito ver que alguien se acuerda de los que se manchan las manos arreglando desperfectos ajenos sin pedir nada a cambio.

    ResponderEliminar
  154. Estoy leyendo que se describe (y auto-describe) a los gallegos como si fueran una raza extraterrestre. Dejémonos de monsergas, cualquier otro pueblo hubiera reaccionado de forma semejante para defender lo suyo. No hay tanta diferencia, en ese respecto, entre un gallego, un lapón o un somalí. Me produce hartura tanto nacionalismo excluyente que solo lleva al victimismo de lamentarse: ay, pobrecitos de nosotros, que tenemos que vivir con esta humanidad tan mediocre...
    Mediocres todos, sin excepción. Los mismos gallegos que tanto alardean de galleguidad han parido a Franco y a Rajoy.

    ResponderEliminar
  155. Muy acertado. Lo que somos y lo que venden de nosotras es muy diferente, cuando ocurrío la desgracia del tren, los periódicos estatales escribían en sus portadas "Galicia Chora", pues no señor, lo que tenían que haber puesto eran las colas infinitas de la gente que se acercó a los hospitales a donar sangre además del trabajo de los vecinos de Angrois.

    Lo que estamos es hartos de que nos ninguneen y que se nos retire, con leyes, el derecho a vender leche de nuestras vacas, a pescar con nuestros barcos, a fabricar barcos...gracias a España y a la C.Económica Europea. Estou deseando que abandonemos esas dos jurisprudencias.

    Un saludo!

    ResponderEliminar
  156. Castelao conocía como nadie el temple gallego, su lucha y su día a día, al igual que conocía el olvido de los gobernantes por este pequeño trozo de tierra en donde la gente es trabajadora y entregada. Sr Reverte, como gallega solo puedo decirle MUCHAS GRACIAS por este artículo tan real y tan bien relatado a la vez.


    ResponderEliminar
  157. Verdades como puños.......

    ResponderEliminar
  158. Sí pero no. Cuando salieron los marineros de la ISLA DE AROSA a recoger el fuel con sus propias embarcaciones las reacciones de nuestros vecinos de otras poblaciones fueron dispares desde los que se unieron inmediatamente hasta los que se burlaban descaradamente.
    Don Arturo los habitantes de esta pequeña isla tienen una historia muy especial. Baste decirle que son conocidos como carcamans por un pasado digno de ser relatado en sus más intrepidas novelas de aventuras y que a diferencia del resto de las poblaciones vecinas son tremendamente solidarios e interactivos. Entre otras cosas era la poblacion con mayor densidad de donantes de sangre de España al menos hasta hace poco. Cuando los Isleños salieron a recoger el chapapote hicieron algo más que ir a salvar sus medios de vida. Salvaron nuestra dignidad colectiva.

    ResponderEliminar
  159. La primera vez que un no gallego no nos describe como sumisos o tontos. Me agrada saber que hay quien nos ve desde otra perspectiva, la de que no nos ha quedado otra por ya demasiados años que apretar los dientes y seguir adelante. Muchísimas gracias!

    ResponderEliminar
  160. Emocionante artículo...moites grazas, desde Barcelona

    ResponderEliminar
  161. Todo muy bonito y muy de agradecer. Los gallegos no somos tontos pero lo parecemos.Once años después de la tragedia siguen mandando los mismos, eso dice bien poco de nosotros, "coitadiños".
    Tenemos un dicho aquí en Galicia que reza:"Xente do mar, tropa do carallo". Mientras miles de voluntarios, venidos de todas partes, lo que desmiente la creencia de que nadie nos quiere, peleaban contra el chapapote, las cofradias de pescadores se frotaban las manos pensando únicamente en las ayudas que el gobierno les prometió.
    Me siento tan orgulloso de ser gallego, como avergonzado por la actitud de muchos de nosotros.
    Si fuéramos como Castelao quisiera que fuéramos, aquél, y por lo tanto éste gobierno, estaría reposando, desde hace once años, en el mismo lugar que reposan los restos del Prestige.
    Para que Galicia sea la Galiza de Castelao aún nos faltan dos generaciones, por lo menos.
    Hasta entonces queda mucho por luchar.
    Para terminar le dejo un pasaje del himno galego:
    "Os bos e xenerosos
    a nosa voz entenden
    e con arroubo atenden
    o noso ronco son,
    mais sóo os iñorantes
    e feridos e duros,
    imbéciles e escuros
    non nos entenden, non".

    ResponderEliminar
  162. Grandísimo Castelao e grande Reverte. Agradecida polo túa emoción

    ResponderEliminar
  163. Se me han saltado las lágrimas.

    ResponderEliminar
  164. Grazas Sr. Reverte. Agora só temos que levar a prática todos eses pensamentos que reflectimos nos comentarios, e acordarse, no momento de meter unha papeleta na furna, quén quere ésta terra e quén está disposto a repetir o do Prestige "ad infinitum".

    ResponderEliminar
  165. Desde que Galiza saiu mal parada na revolta irmandiña, isto e o que hai, un pobo dividido entre os que se tiveron que ir e os que a duras penas aguantamo-lo caciquismo que ten secuestrada a nosa terra.

    ResponderEliminar
  166. Haberá que ir solicitando a ciudadanía Galega para Arturo....

    ResponderEliminar
  167. Pues gracias por la parte que me toca y ya que el Sr.Pérez-Reverte habla de forma tan sensible sobre los gallegos y cómo son, aprovecho para mostrarle de lo que son capaces.
    Para muestra véase www.sabidurius.com página web sobre un novedoso juego de mesa. Una apuesta por el disfrute de la escritura con papel y lápiz, frente a las nuevas tecnólogías tan de moda.
    Un saludo

    ADELANTE SABIDURIUS. GALICIA ESTÁ CONTIGO!!

    ResponderEliminar
  168. Gracias don Arturo.
    Pero nos sobreestima. Somos como el resto de seres humanos: buenos y malos, valientes y cobardes, solidarios y egoistas, ...
    Y por supuesto listos y tontos, pues personas que ante la adversidad dan lo mejor de si, aún creen que alguno de los políticos que a día de hoy pululan por España y por Galicia van a cumplir su mandato de "representarnos" dejando de "representarse" a ellos mismos.
    Da igual su color, ideología, siglas, etc., son a cada cual peor, los que están, los que estuvieron, y los que tienen unas ganas enormes de estar.
    Muchas gracias Don Arturo.

    ResponderEliminar
  169. Hoxe fíxome caer unha bagoa pola meixela e a pel de galiña. Unha honra para os galegos as súas verbas. Graciñas.

    ResponderEliminar
  170. "Os bos e xenerosos a nosa voz entenden "(del Hinno Gallego).
    Gracias por estas palabras tan bonitas y por entendernos tan bien.

    ResponderEliminar
  171. Gracias pero me duele esta historia por mi padr Gallego.

    ResponderEliminar
  172. Os galegos somos celtas. É a nosa natureza. Non a podemos controlar. Facemos o que nos pide a xenética. E ás veces irá ben, ás veces non. Pero sempre co orgullo desta raza.

    ResponderEliminar
  173. Como gallego. Gracias por no olvidar a un pueblo que nunca olvida nada.

    ResponderEliminar
  174. ufff! estoy llorando! Como siempre, das en el clavo y te expresas con contundencia y sentimiento. En verdad, que cada vez que leo un artículo tuyo (y lo hago con frecuencia), siento como si nuestros pensamientos fueran uno, pero tú lo explicas con claridad. Muchas gracias por tus análisis, tu reivindicación y tu apoyo

    ResponderEliminar
  175. Gracias de parte de este pueblo de la esquinita de España, que por estar en esta esquina somos los grandes olvidados, efectivamente somos un pueblo humilde, trabajador y tristemente silencioso que siempre nos hemos sacado las castañas del fuego, fuimos y somos emigrantes, porque el hambre apretaba y como nadie daba soluciones, las buscamos nosotros, que somos capaces con nuestras manos de limpiar una marea negra, asi que gracias por recordarnos a nosotros y recordárselo a otros que el pueblo gallego no pide limosna, solo lo que le corresponde.

    ResponderEliminar
  176. El océano escupe lo que le echamos y los políticos escupen lo que les votamos. Si votamos derecha caciquil, tendremos derecho y justicia caciquil . Ninguna queja. En tiempo de Castelao posiblemente tendría un sentido; hoy, no.

    ResponderEliminar
  177. A pesar de que a lo largo de estos años me he distanciado de Pérez-Reverte, es una evidencia que su pluma sigue siendo certera, aunque sólo sea técnicamente. Respecto del texto... pues es una verdad a medias. Porque sí, mientras unos marineros salían con sus pequeñas embarcaciones a luchar infructuosamente contra el fuel (era inevitable que ocurriese tras la burda maniobra gubernamental de alejarlo), otros se quedaron en las tascas del puerto jugando la partida y frotándose las manos. Y es que no pocos marineros ingresaron más dinero en sus bolsillos (el que menos 1.500 euros mensuales) que lo que su salario productivo les facilitaba en esos meses. Ya ni hablamos de la barrida del PP en aquellas elecciones municipales, que vino a "avalar" la gestión del señor Fraga y de los señores Cascos, Aznar y Rajoy respecto de todo lo hecho con el "Prestige", barrida que fue especialmente paradójica en no pocos municipios donde la marea negra más daño hizo. Y es que, en definitiva, no todos los gallegos somos iguales. Unos creemos somos trabajadores, esforzados, creemos en la colectividad, en el futuro... mientras que otros, aunque no digo que no sean trabajadores, si pueden evitarlo lo harán, son individualistas, envidiosos, y sólo piensan en hoy. De hecho, es muy escuchado entre los armadores, al hilo de las atrocidades que se cometieron durante años en las capturas de pescado, que hoy vamos a llenar todo lo que se pueda... mañana ya veremos. Pues eso.

    ResponderEliminar
  178. Lo que de verdad me da pena, como gallega, es que a pesar de que se sepa que esto es así, todo siga igual, total!!! como ya estamos afeitos!!!. Pues no, a esto no se acostumbra uno nunca, solo se lleva como parte de la carga que nos toca soportar durante el camino. Y luego dicen que los gallegos tenemos tendencia a la depresión por la lluvia....anda ya!!!.

    Felicidades por el artículo, me ha encantado y me ha emocionado.

    ResponderEliminar
  179. Amén Castelao e Amén Arturo. Gracias por escribir estas palabras. Me uno a uno de los comentarios de los premios ondas de antes de ayer: "periodistas, ánimo, porque os necesitamos", especialmente a periodistas como Arturo, Jordi Évole, Iñaki Gabilondo...por poner algunos. Efectivamente, "as sardiñas volverían se o goberno quixese". Yo recuerdo mil cosas del Prestige, pero una de ellas era cuando llamabas al numero de voluntariado de la Xunta y te decian que ya estaba todo controlado que no hacía falta. A los 10 minutos te plantabas en cualquier playa, roca o acantilado y el chapapote te llegaba a las rodillas. Nadie dirigía, solo nos vestiamos y empezabamos a sacar con palas y capachos, haciendo una cadena humana cuando los capachos estaban llenos. Aquí desde esta punta de la Iberia seguiremos luchando ya que nadie lo va a hacer por nosotros. Lágrimas de rabia, ira y orgullo. Muchas gracias por este artículo. Alba.

    ResponderEliminar
  180. Vexo Vigo vexo Cangas tamen vexo Redondela, vexo a ponte de San Paio camino da miña terra. Ainda que estou lonxe todos os anos bou a ela.

    ResponderEliminar
  181. Eu diría que non só non avanzamos nin deprendemos absolutamente nada dende a época de Castelao, senon que fomos o cara atrás. Como di alguén por ahí, hai boa xente e mala xente, listos e tontos... Seremos moi capaces de arremangarnos e ser solidarios (algúns), mais non poderemos ser moi espabilados cando seguimos a aguantar o caciquismo tan radical e brutal que atosega a vida cotiá en Galicia e non somos capaces de rebentar e botar ao fondo do mar ós politicuchos (dendo o presidente ó concelleiro de festexos do Concello máis pequeno) que nos están a roubar, enganar e foder dia si e dia tamén... Somos burros, parvos, iñorantes, imbéciles.... Algún apuntaba moi acertadamente que uns emigraron e outros sofren como poden a cacicada... facendo internacional o dito de que "mexan en nós e temos que dicir que chove". Con isto queda todo dito. Non somos quen de facer nada por ceibarnos desta ditadura que século a século nos goberna. Cando de pequerrecho lle preguntaba a avoa por segundo que asunto, dicíame "cala, neno, que as paredes ouven". Eu, na miña inxenuidade contestáballe "pero avoa, como van ouvir as paredes". Ela remachaba, "ouven, ouven". Tempo despois comprendin o senso daquelas verbas. Agora, seguimos no mesmo estado de sitio... seguimos tendo medo dos comisarios políticos, caciquiños, que lles van co conto ó cacique maior que é o que te controla e te fode dalgún xeito, tarde máis ou tarde menos. Seguimos a esconder a cachola, a agachar a orella e deixar o cu ó arremango para que nos "sigan dando". Estaremos moi fartos de aguantar desplantes, esquecementos... tanto de fóra como de drento, mais NUNCA MAIS faremos nada por porlle remedio... Estou orgulloso e quero moito á Terra Galega, mais teño vergoña dos galegos. De min, o primeiro. Nin pasando trescentas mil xeracions máis isto cabiará en nada....

    ResponderEliminar
  182. Pasan los años y las pésimas actitudes y acciones políticas se repiten. Muchas gracias por dar voz a un pueblo luchador y humilde que se resiste a ser olvidado y que conserva un arraigo por su tierra y tradiciones. Aunque la orografía del terreno e infraestructuras de hoy en día hayan cambiado, Galicia siempre ha sido un terreno de difícil acceso, sobre todo en zonas del interior. Lo dicho anteriormente, se podría aplicar hoy casi 15 años después, una vez más nel pueblo gallego demuestra su coraje y paciencia infinita.

    Non esquezamos a Galiza

    PD: La fecha del artículo coincide con el día de mi cumpleaños. xD

    ResponderEliminar
  183. desde el 2023... Sabeis que este articulo en realidad lo ha escrito la version murciana de john Cobra, verda
    d?

    ResponderEliminar